Een zondagmiddagwandeling langs de bosrand in een willekeurige provincieplaats. Aan de rand van het bos voert de wandeling langs de statige villa ‘Boschlust’, aan de moderne achterbouw te zien een kantoorvilla. Wat zou erin zitten? Een advocatenkantoor? Een notarissenpraktijk van de oude stempel? Nee, het is het hoofdkantoor van Accare, een instelling voor kinder- en jeugdpsychiatrie.
Villa Boschlust, hoofdkantoor van Accare, een zorgmoloch met ruim 1000 medewerkers.
Ongetwijfeld is het noodzakelijk dat deze Raad van Bestuur ver van de werkvloer in een luxe villa is neergestreken, zodat het personeel van het hoofdkantoor tijdens de lunchpauze lekker kan gaan wandelen door het grote bos. En dat de bestuurders hun organisatie op (af)stand kunnen besturen.
Het gaat er niet om dit ene hoofdkantoor of deze ene zorginstelling onder vuur te nemen of aan de schandpaal te nagelen. Het gaat om de incompetentie en het onbegrip van een hele (publieke) sector die dit uitstraalt.
Onbegrip
Het onbegrip om te begrijpen dat de zorg door ons allemaal wordt betaald en geen onderdeel mag zijn van de politiek van budget verkeerd besteden en opmaken. Dat het totaal overbodig is om als publieke instelling in een dergelijk representatief (=kostbaar) pand te resideren.
Incompetentie
De incompetentie van bestuurders om dit niet onder ogen te willen zien en zichzelf daardoor een prachtig pand toebedelen. Het onbegrip over de maatschappelijke discussie die ontstaat door enorme druk die de zorgkosten leggen op onze gezamenlijke financiën.
Het gaat om de onzinnigheid van het verder verhogen van de inkomsten met hulp van belastingen en zorgpremies zolang aan dit soort zaken niets wordt gedaan.
Het ernstige van deze zaak is dat dit een kwaal is die de hele publieke sector heeft getroffen, een haast ongeneeslijke ziekte van wanstaltigheid en wanbestuur. Van overbetaalde incompetente bestuurders die zichzelf beter vinden dan de rest, want waarom zou je anders van gemeenschapsgeld in zo’n villa gaan zitten.
En Villa Boschlust….
Ondertussen staat Villa Boschlust er statig te staan als een prachtig monument uit vervlogen tijden. De villa die eigenlijk te klein was voor haar bureaucratische hoofdbestuur en daarom werd gestraft met een lelijke achter- en zijaanbouw. En nu, vervallen tot een treurig symbool van geldverspilling en egoïsme, die van een organisatie voor zorgbehoevenden waarbij de hoofdingang niet eens toegankelijk is voor minder validen. Met een prachtig symbolisch balkon, waar menig bestuurder zich in zijn dromen als een Koning toe zou willen laten juichen door zijn klanten, de zieken en hulpbehoevenden.
Enige generalisatie is natuurlijk nodig, maar alle bestuurders in te dure panden afschilderen als incompetent is toch wel een devaluatie die mij iets té ver gaat. Wie zegt dat het niet om (verre) voorgangers gaat die deze keuze gemaakt hebben, en dat de huidige bestuurders met een onverkoopbaar bedrijfspand zitten dat henzelf (ook) een doorn in het oog is?
De extreme toestanden met een ROC in Rotterdam vanwege verkeerd vastgoedmanagement geven m.i. nog veel duidelijker aan dat er in deze combi van sectoren (zorg, vastgoed) iets mis gaat, maar toch…
Femke heeft natuurlijk gelijk dat het een erfenis van vorige bestuurders kan zijn. Dat neemt niet weg dat het een verschijnsel is dat in meer sectoren te zien is (onderwijs!), of in het gunstige geval: te zien wás. Maar ik vrees dat geest van veel bestuurders misschien gewillig is, maar het vlees te vaak zwak … Kijk in de geschiedenis, en constateer dat het áltijd gebeurt. Noblesse oblige, maar macht corrumpeert …. (en nee, ik suggereer niet dat al die machthebbers corrupt zijn, maar er zijn er velen die te makkelijk het geld van een ander uitgeven.)